Waar schrijf je over in je eerste blogpost? Voor mij is dat niet moeilijk; ik beantwoord gewoon de vraag die ik het meeste hoor over de plannen die ik maar samen met mijn vriendin. Waarom gaan jullie dat doen? Hoe gaan we een voedselbos opzetten, hoe gaan we aan een plek komen en hoe gaan jullie dat betalen. Het meeste weten we zelf ook nog niet precies, maar het begint met vertrouwen in het idee en het concept. Over wat een voedselbos precies inhoudt en waarom het de Holy grail is om een groot deel van onze huidige en toekomstige problemen op te lossen vertel ik in een andere post. Dan nu; waarom?
Om uit te leggen waarom ik nu zo druk ben met het concept voedselbos moeten we terug gaan naar eind 2016. Net als veel lotgenoten las ik gelaten de berichten over klimaatverandering, biodiversiteitsverlies en vervuiling. Tot een zoveelste artikel de druppel was. Ik ga, nee moet nu iets gaan doen om een verandering teweeg te brengen in het denken. Niet in vermindering van CO2 uitstoot door technologie, maar door vermindering van consumptie, kortere distrubutielijnen en herstel van biodiversiteit. Net een stap verder in het denken. Niet dat ik dit allemaal ineens bedacht eind 2016, maar het begon daar wel vorm te krijgen. De eerste stap was om de politiek in te gaan.
Voedselbossen kwamen op mijn pad in de loop van 2017. Ik moet er al eerder over gelezen hebben, maar actieve ideeen had ik er niet bij. Het ging me steeds meer dagen dat dit een groot deel van de te verwachten gevolgen van klimaatverandering absorbeert. Droogte, verandering in voedselvoorziening, maar ook verbetering van de bodem die is uitgeput door jarenlange overbemesting en intensieve teelt en het herstel van biodiversiteit op landbouwgronden met behoud en zelfs verhoging van de voedselproductie. Hier komt alles samen dacht ik. Dit is de oplossing voor de nieuwe wereld waarin we moeten leven met alles wat we de aarde hebben aangedaan. Want hoe vervelend de boodschap ook is; ik geloof niet in een weg terug door onze technologische inventiviteit. We moeten vooruit met een volledige andere manier waarop we onze samenleving inrichten.
Een belangrijk onderdeel van deze nieuwe samenleving is wat mij betreft inclusie. Inclusie van iedereen bij de oplossingen ook de mensen die op welke manier dan ook niet op volle kracht kunnen werken. Ook de mensen die sceptisch zijn. We moeten delen. Het gaat niet om ik, maar om wij. Om iedereen en alle levende wezens, planten en schimmels. Want we hebben elkaar nodig. Ok, eigenlijk hebben we als mens de andere levensvormen nodig en zij ons niet, maar dat betekent wel dat we rekening met ze moeten houden. We zouden rekening moeten houden met onze complete leefomgeving en deze een plek geven in wat we doen en beslissen.
Vanuit deze gedachte is ook ons idee ontstaan om vanuit mijn werkervaring mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt en/of een beperking te betrekken bij deze grootse transitie. Want ik geloof, en steeds meer mensen met mij, dat de toekomst van in dit geval de landbouw weer kleinschalig en lokaal wordt met meer ruimte voor arbeidskrachten van alle niveaus. En wat is nou mooier dan dat deze doelgroep door samen met ons een voedselbos op te zetten, bij anderen mee te helpen met planten en oogsten en te leren over planten en hun functies, de nieuwe voedselbosboeren, assistent-voedselbosboeren en zelfpluktuinwerknemers kunnen worden.
Dat is de missie waar we voor gaan en hiervoor gaan we het komende jaar hard werken om land, investeerders en afnemers te vinden. Om samen de maatschappij van de toekomst vorm te geven.
Comentários